Smoki i Smoczki – AZJA 2007 – FOTOBLOG cz. 3

Zaczynamy od bramy poludniowej: Stas na rekach, Michas w wózku (wbrew pozorom tu jest wiele miejsc gdzie wozek sie bardzo przydaje). Krzys robi zdjecia, ja z Ola usilujemy opanowac zywiolowosc maluchow. Upal oblepia, choc na tutejsze warunki dzis jest chlodno „tylko”28-29 st. Dopajanie, dokarmianie i jedziemy do Bayon – swiatyni z tajemniczo usmiechnietymi twarzami w scianach. Mlodszego zwiedzanie tak zmeczylo, ze pada jak kociak, zostawiamy go w wozku pod moskitiera przy tuk-tuku. Mam na glowie tylko Michalka – to znacznie ulatwia zwiedzanie.

Zwiedzanie? Alez mamo, co ty mowisz, tu jest taki swietny patyczek i takie super kamienie do robienia bum-bum! Super kamienie leza w nieladzie i sa czescia zabytkowej swiatyni, ale poniewaz turysci je depcza, wiec nikt nie robi problemu, ze dla Michasia to jest perkusja. Na dolnym tarasie zostaje pol godziny – Krzys w tym czasie wspina sie i traci cenna wode (upal wzrosl juz do ponad 30 st) robiac zdjecia. Musi sie niezle nagimnastykowac, by nie bylo na nich tysiaca turystow, ale czasem sie udaje. Poki co ogladam tylko kawalek swiatyni, ale OK, jestem szczesliwa mogac tu byc z moimi mezczyznami (czoc sa chwile, gdy wolalabym choc przez pol godziny byc sama). Nadchodzi chwila, ktora nadejsc musi czyli zmiana pieluchy. Wracamy do tuk-tuka, przewijam, daje pic, w miedzyczasie budzi sie Stas.

Kolejne przewijanie i dokarmianie – nasi chlopcy stanowia taka atrakcje, ze zatrzymuje sia autobus z mnichami i mnisi robia sobie z nimi zdjecia komorkami. Michu domaga sie kaszki Nestle – prosze bardzo. Zalewam woda do picia i po chwili super-danie jest gotowe ku wielkiej uciesze miejsocwych ludzi. Patrzcie, co tez te turysty wymyslaja – proszek i woda a dziecko to zjada… Wraca Krzys i razem idziemy na gorny taras zrobic sobie obowiazkowe zdjecie ze slynnymi twarzami Bayonu. Wspinamy sie stromymi schodami, wspierajac sie o kamienie szlifowanymi od setek lat przez nature oraz od niedawna milionami dloni turystow.

Kolejny punkt zwiedzania – Taras Sloni. Obawiam sie, ze dla chlopakow, slon jest teraz powszechniejszym zwierzeciem niz krowa. Jako ze jedna z atrakcji jest przejazdzka na sloni do Bayon i co chwila mija nas kolos z turystami na grzebiecie, na Michalku haslo „slon”nie robi zadnego wrazenia.
Robimy im zdjecie z reliefami sloni oraz przy trojglowym sloniu po czym wyruszamy do Ta Phrom – swiatyni zachowanej z obrastajacymi ja drzewami. To atrakcja nr 3 wiec tlumy tu straszliwe, o czym swiadcza ilosci tuk-tukow, taksowek i autokarow na parkingu. Tyle moge o tym miejscu powiedziec, bo chlopcy padli jak koty, wiec polozylismy ich na siedzeniach tuk-tuka i Krzys pobiegl raczym klusem zarabiac na pieluchy (tutaj najtansze 9 USD za 15 szt), a ja zostalam na babysittingu. I tak tu wrocimy wiec jeszcze zobacze to miejsce.

Upal siega ponad 35 st – czas wracac do hotelu. W oczach mam 2 browary i nasz basen! Dojezdzamy i nasi malcy ktorzy jeszcze przed chwila byli kompletnymi betonikami, ozywaja w magiczny sposob na haslo „basen”. Po chwili wszyscy sie moczymy. Dla chlopakow wzielam specjalnie paczke pieluch do basenu little swimmers Huggiesa – w zalozeniu jednorazowe i niestety Michas co jakis czas zostawia w nich prezencik wiec sa do wyrzucenia, no ale za to nikt nas z basenu nie eksmituje 🙂 Poniewaz slonce pali tu straszliwie, chlopaki kapia sie w koszulakch i czapeczkach (a na lapkach krem z filtrem 50). Michu szaleje w czesci brodzikowej, Stas plywa w moich ramionach. Krzys serwuje drinki (odkrylismy gdzie tanio kupic rum i cole!) a Ola cwiczy joge. Idylla, ktora przerywaja od czasu do czasu napady histerii Michasia (ach ten trudny wiek dwulatka!). Kazdy powod jest dobry by wlaczyc syrene na maksa i wyc z rozpaczy ze sie patyk utopil, albo ze mama chce zmienic pieluszke, albo ze czapka spadla, slowem koszmar, ale co zrobic – moze z tego wyrosnie. Stas w ramach wietrzenia kuperka siedzi golutki na pareo – ups, chyba kaszka sie przyjela i pareo jest do prania a Stas do wymycia. Samo zycie!

Niestety nadchodzi 15.30 i czas wyruszyc dalej na zwiedzanie. Postanawiamy dokonczyc „jazde obowiazkowa”i objerzec Angkor Wat. Szczerze mowiac z tymi tlumami nie robi takiego wrazenia (poki co w moim prywatnym rankingu Bayon stoi najwyzej). Do pierwszego tarasu dojezdzamy wozkiem, ktory Michas potem dzielnie pcha po trawniku. W nagrode za wczesniejsze histerie teraz jest kochanym malcem, ktory wszystkim macha raczka na „hello” i „bye, bye”, oraz podchodzi z entuzjazmem do zycia.

Wspina sie po kolejnych schodach budzac uznanie – gdy wdrapujemy sie na najwyzszy taras japonska wycieczka bije mu brawo (wiec on tez bije im brawo) a potem dopada do oltarza i koniecznie chce dmuchac w kadzidelka. Dostajemy jedno i udaje sie dzieki temu go sprowadzic na dol. Stas noszony to przeze mnie to przez Ole z godnoscia znosi te ciagle glaskanie i calowanie po nozkach przez zachwyconych nim ludzi. W ogole mam nieodparte wrazenie, ze im mniejsze dziecko tym podroz duuuzo latwiejsza…

Slonce chowa sie za chmury, porzadnego zachodu nie bedzie, jedziemy do Siem Reap na zasluzony obiad do Shadows of Angkor (wlasciwie prawie kolacje!). Michas juz sie zaprzyjaznil z obsluga wiec gania i wlacza wentylatory, Stas siedzi w rattanowym krzesle niczym maly kolonialista i cieszy sie zyciem czyli slomka jaka dostaje do zabawy. Zapada zmierzch, wszedzie szalenczy koncert cykad. Wracamy do naszego hotelu Mysterees dÁngkor, mam ogromna ochote poplywac w podswietlonym basenie (!), no ale niestety, zaczyna sie koncert na dwie syreny, chlopaki nie moga sie zdecydowac ktory jest bardziej spiacy i nieszczesliwy. Mam ochote zamknac ich w pokoju i uciec gdzies daleko, ale oczywiscie tego nie robie (wlasciwie dlaczego?!) tylko staram sie opanowac ryki to jednego, to drugiego. W koncu wyczerpana nerwowo zanosze Krzysiowi Stasia (przerywajac mu zgrywanie zdjec nad basenem) i ze slowami „zrob z tym cos” zostawiam mu malego wyjca. Zamykam sie w pokoju i pocieszam sie, ze skoro ja przez zamkniete szklane drzwi slabo slysze te ryki to pewnie innym gosciom tez to nie przeszkadza. Po chwili terapeutyczny wplyw taty i elektroniki jakiej uzywa do uspokojenia dziecka sprawiaja, ze zapada bloga cisza. Po chwili uspiony Stas laduje w lozeczku, Michas tez juz spi, ja jestem zbyt padnieta by poplywac, moze jutro…

A jutro zaczyna sie kolejny dzien. Taki zwykly-niezwykly, bo przeciez na wyprawie, kazdy dzien to nowa przygoda i nowe wyzwania, nawet jesli czasem przerywane wyciem, to przeciez to trwa chwile, a potem znowu jest cudownie i wspaniale.

O czym zapewnia was Anka – szczesliwie po uspieniu dzieci sztuk dwie 🙂